پاییزی

غرق در خاطراتِ رنگین خویش،

بر حصیرِ لرزانِ نهر می نشینند و

پردهٔ آخرِ کار را به آب و مسیرِ ناهموارش می سپارند:

برگ‌های پاییزی.

 

یاد

 یاد دوستی کردیم…

گفتم : 

«در دوران جوانی از نزدیک‌ترین دوستانم بود. از سال‌ها پیش او را می شناسم.»

هم‌صحبتم گفت: 

«پس به احتمال، سال‌های بسیاری هم هست که او را نمی شناسی.»

 

امید

 

زمان با هوشمندیِ نابی

از رویاها خاطره می سازد؛ 

 

پایی در گذشته و پر و بالی هم در آینده داریم،

با افق انتظاری که هر دم، دور و دورتر می شود.

امید می تواند مسیری تازه بیابد؛

تجربه اما هر بار 

ریشه می دواند و 

تمایلی به جابجایی‌‌های دشوار ندارد.

 

شقایق‌ها

قرص تمام عیارِ ماه آن بالا و

دشتی پُر از مینا های سفید در اطراف. 

در پیدا و پنهانِ پُر پیچ و خمِ باد، 

برای لحظه‌ای هم که شده،

اینجا و آنجا، 

یکدیگر را  در آغوش می گیرند

شقایق‌ها ...  

 

امید

ستاره های فرو افتاده را

در اشک‌ می شویم و 

در ابریشم یادها می پیچم. 

ندایی می گوید: 

در دفتر ایام بگذار، برای روز مبادا! 

به خود می گویم:

تکرار می شوند…،

تکرار می شوند… ،

برای کدام  روز مبادا؟

و صدا می گوید:

زور گلوله ها به امیدها نمی رسد؛

این خون ها رویاها را نمی شوید؛

چنگ در خاکِ ریشه‌ای تاریخی دارد این آرمان‌ها و امیدها…