آوار

دیدین آدم یکهو خالی بشه، نه حرفی داشته باشه که بخواد بگه و یا اینکه اصلا بخواد بشنوه. فضای بعد از انتخابات تو تهران همین حالو به آدم دست می ده. می بینی رژیمی که تقریبا تمام رسانه های اصلی رو کاملا بدست داره انگار خوراک گیرش اومده. آنقدر همه را مصرف تبلیغاتشون می کنن که آدم می گه کاش من اصلا زنده نبودم و شناسنامه ای نداشتم که به آمار رای داده ها یا نداده های این حضرات اضافه بشم. می دونی من گاهی برعکس رئیس جمهور هولاکاستی مون فکر می کنم کاش جمعیتمون هر چه کمتر بشه تا می دونی اقلا . . . . نمی دونم تو اینجا پیروزی همه پیروزی ولایت فقیه، شکست هر جریان هم بازپیروزی ولی فقیه. رای بدی خدمت به ولایت فقیه، رای ندی تو دهنی از ملت شهید پرور خوردی. کاندیدا ها زیاد باشند یه چیزی می گن، کم باشن یه چیزی می گن... اخیرا "تحریمی ها" هم شدن یه چیزی شبیه کودن، نفهم، شکست خورده ی همیشگی. می دونین رایحه ی خوش احمدی نژاد هم که ظاهرا جز میون کوچه های روستاها مشتریاشو داره از دست می ده