بارون

 نشستم تو حیاط و تک و تنهایی صبحانه می خورم - نان لواش، پنیر بدون چربی، و چای شیرین شده با مواد شیمیایی. آسمون کمی تا قسمت های وسیعی ابری بالای سرم در حرکته و یک پرنده ای از دور، بفهمی نفهمی، داره چیزی رو زمزمه می کنه. انگار که قراره همین روزها امتحان آواز پس بده.

فکرش رو بکن! هنوز ده دقیقه نشده که رگبار بارون شروع می شه. بارون می گم، بارون می شنوی، عین دم اسب.

می دونی اینجا هر وقت این بارون ها میاد، من به خودم می گم چی می شد اگه دو تا از این بارون ها راهش رو گم می کرد و تو دشت های خشک ما می بارید. همشونو نمی گم ها، همین یکی دوتاشون ... همین یکی دو تا شون تا کوهستان های سر به فلک کشیده مون سبز بشن و گل های کوهی به غایت متنوع و زیبا مون سر برآرن...

به من اگه باشه ها، دلم می خواد ابرها هم روزی عادلانه تر تقسیم بشن