صداي فاصله ها

با پاورچين هايي خاموش و

نوازشي آرام

كهشان هاي دوردست

بر ديوار و سقف اطاقم

نقاشي مي شود

باز

كسي مرا كودكانه به آغوش مي گیرد و

از ميان اشك هاي ستاره‌گون چشمان سياهش

آفرينش جهان را به تماشا مي نشاند