دیروز رفتیم فستیوال فیلم هات داک و یک فیلم دیدیم به نام : « خون در گوشی های موبایل » که حیرت انگیز بود. موضوع فیلم در بارهٔ مواد معدنی خاصی بود که برای تجهیزات گوشی موبایل مورد استفاده می گیرد و تجارت این مواد از کنگو و از طریق دار و دسته های شبه نظامی جنایتکار صورت می گیرد. و در واقع برای تامین تداوم تامین این مواد، منابع مالی عظیمی را در اختیار یکی از جنایتکارترین مافیاهای نظامی مخوف در آفریقا می گذارد.
کارگردان تحقیقات خود را از مراجعه به شرکت نوکیا و مورد سئول قراردادن مسئله آغاز می کند که بی پاسخ می ماند. او تا دل جنگل های آفریقا و مناطق بسیار دورافتادهٔ کنگو و معادن حتی بدون جاده و بسیار بدوی سفر می کند و در میان زندگی برده وار کارگرانی قرار می گیرد که به همراه خانواده هاشان در میان مرگ و زندگی به کندن دستی معادن رو زمینی و زیر زمینی مشغول اند، مردمانی که محصولات معدنی را پس از پرداخت مبالغ قابل توجه به نیروهای شبه نظامی محاصره کننده شان، ده ها کیلومتر بر دوش حمل می کنند تا به مناطق قابل فروش انتقال دهند.
مردمانی که با کوچکترین نافرمانی یا بهانه و یا درگیری بین شبه نظامیان جنایتکار، مورد حمله قرار می گیرند و کشته می شوند، یا به زن و فرزند آن ها به شکل فجیعی تجاوز می شود. و این تجارتی ست که تامین کنندهٔ بودجهٔ جنگ ها داخلی ای ست که تنها ۱۵ سال، بر طبق گزارش سازمان ملل، ۵۰۰۰،۰۰۰ نفر در طی کشته شده اند.
کارگردان با دستی پر به نوکیا بر می گردد و نمایندگانی از آن ها را به مصاحبه در برابر دوربین می کشاند و نشان می دهد همه از ماجرا خبر دارند و به علت سود بردن از این فاجعه، هیچ تلاشی هم برای جلوگیری از این جنایت و به بردگی کشیدن دیگران نکرده و نمی کنند.
محشر بود فیلم. تصاویر و روایت هایی را دیدم که تصور آن را نمی کردم. فکر نمی کنم هیچگاه فراموششان کنم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر