آیا آزادی بیان و نظر بدین معنی است که ما آزادیم هرچه دلمان خواست بگوییم؟ و چون مثلا نظر ماست دیگران محکوم اند بشنوند و یا بپذیریند و یا تحمل کنند؟
آیا ما اجازه داریم دیگران را تحقیر کنیم؟
ایا ما اجازه داریم دیگران را برنجانیم؟
آیا ما ملزم نیستیم حرف هایمان را مزه مزه کنیم، بسنجیم، پیراموان حقی که برای خود قائل شده ایم، حداقلی از تحقیق را انجام دهیم؟
آیا بهتر نیست در موردی که نمی دانیم با قاطعیتی مشابه با آنچه می دانیم سخن نگوییم؟
و ...
خلاصه آزادی خود را محدود به جبر واقعیت هایی کنیم که در نظر نگرفتن شان کار ما را دشوار تر می کند؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر