متاسفانه ما ایرونی ها یه اخلاقی داریم که ظلم های خیلی خیلی بزرگ رو یه واقعیت فرض می کنیم و بعد شروع می کنیم به خرده گیری از بقیه ظالم های کوچک و بزرگ. برای مثال گزارش های قتل های زنجیره ای زنان خودفروش در مشهد را که چند سال پیش بحثش داغ بود در نظر بگیرید. اگه یادتون بیاد خیلی ها می گفتن بابا اگه یا رو به شوهرش خیانت نکرده بود و خودفروشی نمی کرد و ساعت 10 شب تو جاده ولو نبود که این بلا سرش نمیومد.راست هم می گن. می دونین من اصلا این ها رو درک نمی کنم. نمی دانم چرا اینکه یکی مشغول جنایت های بزرگ تری ست نظر آن ها را جلب نمی کند. در مورد عراق و تجاوز نظامی آمریکا هم خیلی ها همین را می گفتن و هنوز می گویند و دلیل حمله ی ددمنشانه ی آمریکا را جنایت های غیر قابل تصور صدام می دانند. امروز یکی از دوستان موضعگیری طنز نویس معاصر کشورمان در ابتدای طنز نویسی هایش را برایم فرستاده که از همین نقیصه برخوردار است. به آن توجه کنید
e.nabavi@roozonline.com

بالاخره الفنون کارش را کرد. به نظر من همه چیز به طبیعی ترین شکل خودش اتفاق افتاده است. اجلاس شورای حکام پرونده ی ایران را به شورای امنیت فرستاد. جلسه ی شورای امنیت روز سه شنبه آینده تشکیل می شود. اروپا نیز از این تصمیم حمایت کرد. این بود خلاصه ی اهم اخبار. از یک طرف وحشت زده ام و از طرف دیگر نمی دانم چه بگویم. از اینکه کشور دارد به طرف نابودی مطلق پیش می رود باید خوشحال باشیم؟ یا باید ناراحت باشیم ازاینکه وضعیتی پیش آمده که معلوم بود پیش می آید. آیا باید خوشحال باشیم که آمریکا بالاخره حکومت قلدر ایران را نابود می کند و در کنار این حکومت قلدر بخش وسیعی از آدم های بیگناه و بخش وسیعی از سرمایه های کشور نابود می شود. یا باید غمگین باشیم که چرا آمریکا، اروپا و بقیه ی جهان رودرروی ما ایستادند و حالا قصد جنگ با ما را دارند؟ آیا این نتیجه ی عمل خود ما نیست؟ از نظر من ایران وارد جنگ شده است
تمام تلاش من در نوشتن این وبلاگ همین یک نکته بود که ریشه های جنگ های اخیر آمریکا و متحدینش را بشکافم و نشان دهم بحث از یک جنایت زنجیره ایست که از یوگسلاوی شروع شد، به افغانستان و عراق کشیده شد و اکنون ایران را تهدید می کند. کامنت ها و نامه های اخیری که دریافت کردم. نشان از آن دارد که برخی از خوانندگانم به چنین امری متقاعد نشده اند. باید بیشتر فکر کنم که چه می توان کرد