یک لیبرال واقعی به چپ های هم میهنش احترام می گذارد و اگر چه با اندیشه های آن ها عمیقا مخالف است، همیشه تلاش دارد صدای چپ ها به صورت یک صدای اقلیت در جامعه اش طنین انداز باشد.
او باور ندارد چپ ها از بین بروند. آرزوی او آن است که چپ همیشه یک اقلیت قابل کنترل و محدود باقی بماند.
او انتظار ندارد چپ ها به اشتباه بودن ایدئولوژی شان پی ببرند و کار را تعطیل کنند، بلکه تلاش دارد آن ها را سوسیال دمکرات کند و به دنبال خودش بکشاند.
نو لیبرال هایی که با شنیدن صدای مخالف خود، برافروخته می شوند و کار و زندگی شان را رها می کنند تا این یک صدم صدا را هم در فضای موجود خفه کنند، لیبرال نیستند، فاشیست اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر