ترس

هما یک بسته کامل فیلم «اکیرو کوروساوا»  فیلم ساز شهیر ژاپنی رو برامون اوورده. دیشب بازش کردیم و آخرین فیلمش رو تماشا کردیم که در سال ۱۹۹۳ ساخته: «مادادایو»

یک نکته ای توی فیلم بود که تا شنیدم ، به خودم گفتم، چه عالی، باید تو وبلاگ بنویسم.
چرا؟
چون خیلی چیزها هست که ما همیشه باهاش روبروییم، ولی وقتی به علت وجودی شون دقت می کنیم،  اونو نمی دونیم. 

ماجرا از این قرار بود که، آقای معلم قهرمان فیلم  که سنی ازش گذشته بود، می گفت از بچگی از تاریکی می ترسیده. شاگرداش از این عادت معلم شون که خیلی دوسش داشتند تعجب کرده و به او خندیدند. منم توی دلم خندیدم. 

من تلاش زیادی کرده و یاد گرفته بودم از تاریکی نترسم.  یادم میاد کالج فیلمسازی که می رفتم، شب از توی جنگل بر می گشتم خونه. جاهایی بود که اصلا نمی دیدم و کورمال کورمال راه رو که بلد بودم ادامه می دادم. فکرم هم همیشه این بود که تاریکی ترس نداره و خونده بودم خطای ترس از تاریکی رو ماییم که به بچه ها در کودکی یاد می دیم.
 توضیح بسیار ساده و روشنگر آقا معلم برام تکون دهنده بود. آقا معلم اما با کمی مکث گفت:

آدم باید از تاریکی بترسه، چون تاریکی مانعی ست که نمی ذاره خطرهایی رو که ممکنه تهدیدمون کنه ببینیم...

می دونین؟ 
به خودم گفت احمد آقا! باید از تاریکی ترسید، از مهارتت توی این زمینه خیلی هم با غرور یاد نکن.
هما با اشاره به نوشته ای که یکی از عزیزان در فیس بوکش گذاشته بود، گفت:

آنتونیو گرامشی:

هوشم می گه بدبین باش

اما دلم می گه خوشبین باش