فضای روانی

در جامعهٔ ما یک فضایی به وجود آورده اند که کسی جرات نمی کند بگوید بهایی است، کسی جرات نمی کند بگوید عرب یا بلوچ است، کسی جرات نمی کند بگوید کمونیست یا توده ای ست یا حتی در فضای مجازی بگوید با حمله به لیبی مخالف است و خواهان پایان همهٔ جنگ هاست... 
بسیاری از لیبرال ها و لیبرال مذهبی های ما رفتاری سرکوبگرانه و حذفی نسبت به جریان های دیگر دارند و این با ادعای آزادیخواهی شان همخوانی ندارد.

آن ها برای ایجاد این فضای روانی از یک ضعف جدی همهٔ ما بهره می گیرند. مشخصهٔ عمومی همهٔ مذاهب و مکتب ها و قومیت ها همانا برتر دانستن خود نسبت به دیگران است. تا زمانی که ما نپذیریم دیگر مردم زحمتکش درست مثل خود ما شعور و درک و انسانیت دارند و همهٔ برتری ها به کس، جریان یا قومیت خاصی تعلق ندارد، طعمهٔ سرکوبگری این جریان مسلط ایم.

اینکه این ها موفق می شوند فضا را تا آنجا تنگ کنند که حکم بدهند اگر کسی به توده ای ها فحش ندهد، حتما توده ای ست... یا کسی نتواند انتقاد کند که عرب ستیزی در کشوری که ملیون ها عرب در آن زندگی می کنند ضد میهنی ست، نشانگر آن است که این برتری جویی ها در ما هنوز هم قوی ست.