کاش وب 2 تر رفتار می کردیم

خیلی از آدم ها وقتی یک کاری رو درست بدونن (حالا دلشون بخواد رو می ذاریم کنار!!؟؟)، بدون توجه به همراهانشون و تاثیرش روی اونا،  انجام می دن

 خوب اینجا دیگرانی هم وجود دارن که از این کار درست، مثبت ، و ضروری مورد نظر آدم، برداشت دیگری دارن. آدم از خودش سئوال می کنه حق نظر همراهان آدم برای رفتارها و اقداماتش در زندگی چقدره؟ این روزها با گسترش فرهنگ فردگرایی افراطی برخی پاسخ قلبی شون اینه که هیچی: "هر کس مسئولیت کار خودش رو داره"، یا"بخوای معطل دیگران بشی کلاهت پس معرکه است" یا "بالاخره پیشرو ای گفته اند" و غیره

آدم به محیط و روابط انسانی پیرامونی خودش با هزار رشته ی مرعی و نامرعی وصله (علت علمیش، روابط متقابل درونی سیستم یا فضاست) و وقتی عملی رو در عین اختیار کامل، انجام می ده تاثیرات متقابل زیادی رو بر می انگیزه که بهش بر می گردن. تکروی اولین خاصیتش اینه که آدم اجتماعی درونی مون رو تضعیف می کنه، در نتیجه خرد جمعی که بسیار عمیق تر از تصمیم سازی های ذهنی فردی یه آدمه حذف می شه و خلاصه مشتی کلاغ های منفرد انزوا (به قول فروغ) حاصل می شه که نه موفق ترن و نه خوشبخت تر

 این معنی اش این نیست که آدم باید پا به پای بقیه پیش بره، یا به نظرات سطحی موجود در اطرافش تسلیم بشه، نه اینجوری هیچ پیشرفتی حاصل نمی شه. معنیش اینه که اقدامات فردی و جمعی خودشو هماهنگ کنه و برای رای دیگر سهم داران از فرایند زندگی خودش، حق قائل بشه و اگه باید عملی انجام بده که تاثیر وتغییر زیادی ایجاد می کنه، برای روشن کردن و هماهنگ کردن اطرافیان موثرش با این اهداف، وقت بذاره و زحمت بکشه و توی این فرایند، نظر و عمل خودش رو پخته تر بکنه. این کار حتما آدم رو از اشتباهات بزرگ حفظ می کنه. خلاصه اینکه آدم اگه یک کم "وب 2" تر توی محیط پیرامونی و روابط انسانیش رفتار کنه احتمالا بهتر تره