توی رادیوی سی بی سی گزارشی داشت درباره ی فیس بوک و نقش اون تو زندگی روزمره ی جوونای اینجا. گزارشگر با آدم های مختلف مصاحبه می کرد و نظر اونا رو می پرسید. یه جوونی نظر جالبی داشت. می گفت خوبی داشتن یک صفحه توی فیس بوک اینه که بعد از مرگ آدم باقی می مونه و دوستا و نزدیک های آدم می تونن هر وقت یاد آدم کردن برن اونجا و تصویری از زندگی آدم ببینن. و آدم یک جوری با اینکار خودش رو جاودانه می کنه. جاودانگی اش حالا به کنار (من فیس بوک دارم پس هستم)، ولی فکرش رو بکن: از یک سنگ قبر با ده پانزده کلمه اطلاعات که فقط بدرد این می خوره که بقیه یقین کنن که آدم مرده، انصافا بهتر و قابل دسترس تره
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر