دیدی آدم گاهی وقت ها یک نظری رو که یک آدم دیگه ازش خیلی خوشش اومده، چنان می کوبه که جای هیچی رو براش باقی نمی ذاره؟ (از شما چه پنهون، منم می کنم و بعد توجیه می کنم که: خوب لجم گرفت!؟)
تجربه اما نشون داده که این کار باعث می شه، حس تلخ و زهرآلودی رو همراه این نظر ارائه شده کنیم که هر وقت مخاطب ما به یادش میوفته، از ذهنش بیرونش بندازه...
و اونوقت فکرش رو بکن چه بلایی آدم با دست خودش سر نظری اوورده که درستش می دونسته و می خواسته به مخاطبش هم انتقال بده...
ظاهرا به نظر می رسه برای اینکه نظراتمون رو دیگران بپذیرند و تو دل و ذهنشون بشینه، حتما باید پذیرش اونا رو برای دیگران شیرین کرده باشیم و نه تلخ ...
مطالب مرتبط
هدف نقد
نظر ها حق حیات دارند
تجربه اما نشون داده که این کار باعث می شه، حس تلخ و زهرآلودی رو همراه این نظر ارائه شده کنیم که هر وقت مخاطب ما به یادش میوفته، از ذهنش بیرونش بندازه...
و اونوقت فکرش رو بکن چه بلایی آدم با دست خودش سر نظری اوورده که درستش می دونسته و می خواسته به مخاطبش هم انتقال بده...
ظاهرا به نظر می رسه برای اینکه نظراتمون رو دیگران بپذیرند و تو دل و ذهنشون بشینه، حتما باید پذیرش اونا رو برای دیگران شیرین کرده باشیم و نه تلخ ...
مطالب مرتبط
هدف نقد
نظر ها حق حیات دارند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر