چه شعری می توان گفت

با واژه هایی که شعار می دهند تا معنی دهند
و معنی می دهند تا مزد بگیرند،
یا آن ها که جیب یکدیگر را می زنند
و کلاه سر یکدیگر می گذارند،
با واژه های پریشانی که در کیسه های زباله می گردند،
چه شعری می توان گفت؟


با واژه هایی که پاکت میوه بر سر
دو حفره ی سیاه بر صورت
و پوست واژه های دیگر را بر تن دارند،
یا از زیر چشم بند
به بازجویانشان رای می دهند،
یا آن هایی که کفن راه راه دارند
اما قبل از اعدام
علیه همه معانی قبلی خود
به اعتراف کشیده شدند،
چه شعری می توان گفت؟


با واژه هایی که خط چین عمیقی بر پیشانی دارند
و دندان هایشان به تمامی فرو ریخته،
با واژه های بزک کرده، ژل زده
یا آن ها که روسری سیاه به سر دارند
و لب هایی به غایت سرخ
با واژه هایی که با هم می آمیزند اما عقیم اند،
با واژه هایی که انسان را آفریدند
اما به بردگیش در آمدند،
یا آن هایی که در رسانه ها به دنیا می آیند
بر سرنوشت خود نوحه می خوانند
و همان جا می میرند،
با واژه هایی که تنها معنی مصیبت می دهند،
چه شعری می توان گفت؟


با واژه هایی که از واقعگرایی جادویی خویش تهی شده
و دیگر آینده ای را رقم نمی زنند،
با آن ها که به ترانه در نمی آیند
و چون آواز دهان به دهان نمی شنوند،
به راستی چه شعری می توان گفت؟


تیر ماه 81